KRZEWY OZDOBNE
Róża pomarszczona (= róża japońska, róża fałdzistolistna) – Rosa rugosa Thunb.
Rodzina: Rosacaea – różowate
![]() |
słoneczne |
![]() |
piaszczysta, lekka |
![]() |
V-VIII |
![]() |
6-7 tyg. |
![]() |
odrosty korzeniowe, siew nasion |
![]() |
brak produkcji nektaru |
![]() |
15-20 kg/ha |
![]() |
jasnożółty |
Róża pomarszczona, róża japońska, róża fałdzistolistna
Rosa rugosa Thunb
[DE] Die Kartoffel-Rose
[EN] rugosa rose, beach rose, Japanese rose
Róża pomarszczona pochodzi z północno-wschodniej Azji, do Europy zaś została sprowadzona w połowie XIX wieku jako roślina ozdobna. Jest silnie rozrastającym się, kolczastym krzewem o wzniesionych pędach dorastających do 1-2 m wysokości.
Wytwarza złożone, 5-9-listkowe błyszczące oraz silnie pofałdowane liście, od których pochodzi nazwa gatunkowa „pomarszczona”. Rośliny kwitną od drugiej dekady V przez 3-4 tygodnie, a często kwitnienie przeciąga się do jesieni.
[...] - część treści ukryta, w całości dostępna tylko dla zalogowanych e-Prenumeratorów
Bardzo łatwo się rozmnaża za pomocą odrostów korzeniowych, które wystarczy oddzielić od rośliny matecznej i wysadzić na nowe miejsce lub z nasion. Roślinę można stosować do utrwalania zboczy.
Ciekawi fakt, że w swej ojczyźnie (Chiny) gatunek jest uznawany za rzadki, natomiast w miejscach introdukcji (Ameryka Pn., Europa, Australia) jest rośliną inwazyjną: W krajach nadmorskich lub nadoceanicznych nasiona róży przenoszone są przez wodę, co powoduje intensywne zasiedlanie wybrzeży. Nasiona są także roznoszone przez ptaki i małe ssaki.
Karagana syberyjska – Caragana arborescens Lam.
Rodzina: Fabaceae – bobowate
![]() |
słoneczne |
![]() |
sucha, piaszczysta, wapienna |
![]() |
V-VI |
![]() |
3-3,5 tyg. |
![]() |
siew nasion |
![]() |
70-125 kg/ha |
![]() |
3-5 kg/ha |
![]() |
jaskrawożółtawe |
Karagana syberyjska
Caragana arborescens Lam.
[DE] Der Gemeine Erbsenstrauch
[EN] Siberian peashrub, Siberian pea-tree
Nazywana jest czasami akacją syberyjską lub żółtą akacją. W języku kirgijskim słowo karagana (= czarne ucho) to ludowa nazwa jednego z gatunku lisów zamieszkujących zachodnioazjatyckie stepy i półpustynie.
Karagana jest wysokim krzewem lub małym drzewkiem (5-7 m wysokości) o wzniesionych pędach, z których wyrastają pierzaste liście złożone z 8-12 listków. Roślina kwitnie w V-VI, na ogół obficie. Żółte kwiaty o długości do 2 cm wyrastają na długich szypułkach pojedynczo lub zebrane są w pęczki po 2-3.
[...] - część treści ukryta, w całości dostępna tylko dla zalogowanych e-Prenumeratorów
Karagana syberyjska cechuje się niewielkimi wymaganiami glebowymi, dobrze czuje się na podłożach suchych, piaszczystych i wapiennych. Preferuje miejsca słoneczne oraz odznacza się dużą odpornością na suszę. Z uwagi na długie i słabo rozgałęzione korzenie źle znosi przesadzanie.
Roślina stosowana jest na żywopłoty. Karaganę można rozmnażać z nasion wysiewanych zaraz po zbiorze lub wiosną po ich uprzednim namoczeniu w ciepłej wodzie.

Karagana syberyjska. Fot. Aneta Sulborska
Kolkwicja chińska – Kolkwitzia amabilis Graebn.
Rodzina: Caprifoliaceae – przewiertniowate
![]() |
słoneczne |
![]() |
przepuszczalna, piaszczysto-gliniasta |
![]() |
k. V – VI |
![]() |
~3 tyg. |
![]() |
sadzonki zielne i półzdrewniałe, siew nasion |
|
4,4 mg/ 10 kwiatów |
![]() |
brak danych |
![]() |
kremowobiały |
Kolkwicja chińska
Kolkwitzia amabilis Graebn.
[DE] Die Kolkwitzie
[EN] beauty bush
Jest krzewem o łukowato przewieszających się pędach dorastającym do 2-3 m wysokości. Wytwarza jajowate, obustronnie owłosione liście o długości do 7 cm, które wyrastają po dwa naprzeciw siebie. Kwitnienie trwa od V do połowy VI i jest bardzo obfite – pędy wręcz oblepione są kwiatami.
Jasnoróżowe, dzwonkowate kwiaty o długość do 1,5 cm najczęściej zebrane są po 2 na wspólnej szypułce i tworzą szczytowe baldachogrona. Pojedynczy kwiat żyje 4-5 dni. Owocem jest niełupka.
[...] - część treści ukryta, w całości dostępna tylko dla zalogowanych e-Prenumeratorów
W mroźne i suche zimy rośliny mogą przemarzać, ale przycięte wiosną bujnie odrastają. Kolkwicję rozmnaża się przez sadzonki zielne lub półzdrewniałe pobierane późną wiosną lub wczesnym latem. Ich ukorzenianie trwa około 4-6 tygodni w mieszance torfu z piaskiem.
Po 3 latach uzyskuje się kwitnące egzemplarze. Rośliny można także rozmnażać z nasion zebranych na przełomie IX i X, i wysiewanych wczesną wiosną do przepuszczalnego podłoża.
_fmt.jpeg)
Kolkwicja chińska. Fot. Aneta Sulborska
Krzewuszka cudowna – Weigela florida (Bunge) A. DC.
Rodzina: Caprifoliaceae – przewiertniowate
![]() |
słoneczne |
![]() |
żyzna, świeża |
![]() |
V-VI |
![]() |
~6 tyg. |
![]() |
sadzonki półzdrewniałe, odkłady |
![]() |
17 g/krzew |
![]() |
11 g/krzew |
![]() |
biały |
Krzewuszka cudowna
Weigela florida (Bunge) A. DC.
[DE] Die Liebliche Weigelie
[EN] Weigela florida
Charakteryzuje się łukowato przewieszającymi się pędami dorastającymi do 3 m wysokości. Kwitnie w V-VI, a także często powtarza kwitnienie pod koniec lata. Kwiaty o lejkowatej, różowej, purpurowej lub białej koronie, żyją średnio 6-8 dni.
Na wewnętrznej powierzchni dolnego płatka widoczna jest pomarańczowa plamka sygnalizująca miejsce występowania nektaru, która podczas życia kwiatu zmienia barwę na czerwonokarminową.
[...] - część treści ukryta, w całości dostępna tylko dla zalogowanych e-Prenumeratorów
Powinny mieć dwa węzły oraz skrócone liście. Tak przygotowane pędy zanurza się w ukorzeniaczu, a następnie umieszcza w mieszance torfu z piaskiem (2:1). Warto je potem osłonić folią. Wiosną lub wczesnym latem można także zrobić odkłady.
W tym celu jednoroczne lub dwuletnie pędy przygina się do ziemi i umieszcza w wykopanym rowku, a następnie przysypuje ziemią i regularnie podlewa, by utrzymać wilgotne podłoże.
_opt.jpeg)
Krzewuszka cudowna. Fot. Aneta Sulborska
Perukowiec podolski – Cotinus coggygria Scop.
Rodzina: Anacardiaceae – nanerczowate
![]() |
słoneczne |
![]() |
ciepła, gliniasta, zasobna w wapń |
![]() |
V-VI |
![]() |
~2 tyg. |
![]() |
sadzonki półzdrewniałe, odkłady |
![]() |
35-40 kg/ha |
![]() |
2-3 mg/ 10 kwiatów |
![]() |
pomarańczowożółty |
Perukowiec podolski
Cotinus coggygria Scop.
[DE] Der Perückenstrauch
[EN] European smoketree
Jest krzewem lub niewielkim drzewem osiągającym 1,5-3 m wysokości. Jego pędy zawierają sok mleczny o ostrym zapachu, zaś kwiaty, owoce i liście wydzielają przyjemny, cytrynowy aromat. Roślina wytwarza szerokoeliptyczne, zielone lub purpurowe liście o długości 3-8 cm.
Są one klinowate u podstawy, zaś na wierzchołkach zaokrąglone. Drobne (3 mm średnicy), żółtawe kwiaty zebrane w wiechowate kwiatostany pojawiają się w V-VI. Po przekwitnięciu część kwiatów nie przekształca się w owoc, a ich szypułki silnie się wydłużają i pokrywają licznymi włoskami.
[...] - część treści ukryta, w całości dostępna tylko dla zalogowanych e-Prenumeratorów
Krzewy można rozmnażać przez sadzonki półzdrewniałe o długości 10-15 cm sporządzane późnym latem. Ukorzenia się je pod osłonami w podłożu składającym się z torfu i gruboziarnistego piasku w stosunku 1:1, a wiosną przesadza do doniczek. Roślinę można również rozmnażać za pomocą odkładów płaskich.
Pędy po przygięciu układa się w płytkich rowkach, mocuje do ziemi za pomocą drutu i przysypuje cienką warstwą ziemi. Przez cały sezon należy utrzymać ziemię w stanie wilgotnym i jeśli to możliwe, ocienić sadzonki.

Perukowiec podolski. Fot. Aneta Sulborska
W miarę wzrastania młodych pędów przysypuje się ich dolną część ziemią, tak by powyżej ziemi wystawała co najmniej ⅓ część pędu. Po ukorzenieniu pędów należy je odciąć od rośliny matecznej i wysadzić do doniczek lub bezpośrednio na miejsce stałe.
Ognik szkarłatny – Pyracantha coccinea M. Roem.
Rodzina: Rosaceae: różowate
![]() |
słoneczne |
![]() |
gliniasta, umiarkowanie wilgotna |
![]() |
V-VI |
![]() |
~2 tyg. |
![]() |
sadzonki zielne, półzdrewniałe, zdrewniałe |
![]() |
brak danych |
![]() |
brak danych |
![]() |
zielonkawy |
Ognik szkarłatny
Pyracantha coccinea M. Roem.`
[DE] Der Mittelmeer-Feuerdorn
[EN] scarlet firethorn
Wytwarza wzniesione (do 2-5 m wysokości), sztywne pędy pokryte cierniami. Łacińska nazwa rodzajowa rośliny wywodzi się od greckich słów: pyr = ogień i ákantha = cierń, kolec, nawiązujących do koloru cierni.
[...] - część treści ukryta, w całości dostępna tylko dla zalogowanych e-Prenumeratorów
Podczas surowych zim mogą przemarzać, dlatego też zaleca się sadzenie ich w ciepłych, zacisznych miejscach. W razie przemarznięcia wiosną należy przyciąć pędy, które dość wolno będą odrastały. Przed zimą zaleca się obfite podlanie roślin.
_fmt.jpeg)
Ognik szkarłatny.
Najlepszym sposobem rozmnażania ognika jest pobieranie sadzonek: zielnych w VIII, półzdrewniałych z piętką oraz zdrewniałych na jesieni. Sadzonki zielne i półzdrewniałe należy ukorzeniać pod osłonami w mieszance torfu z piaskiem (1:1), a wiosną następnego roku wysadzać na miejsce stałe.
Sadzonki zdrewniałe po pobraniu powinny być zadołowane lub przechowane w chłodnym pomieszczeniu a wiosną wysadzone.
_fmt.jpeg)
Pęcherznica kalinolistna (= tawułowiec) – Physocarpus opulifolius (L.) Maxim.
Rodzina: Rosaceae – różowate
![]() |
słoneczne, półcieniste |
![]() |
lekka, piaszczysta, przepuszczalna |
![]() |
V-VI |
![]() |
~2 tyg. |
![]() |
sadzonki zielne i zdrewniałe, siew nasion |
![]() |
65 kg/ha |
![]() |
brak danych |
![]() |
brudnożółtozielony |
Pęcherznica kalinolistna, tawułowiec
Physocarpus opulifolius (L.) Maxim.
[DE] Die Schneeballblättrige Blasenspiere
[EN] Common ninebark
Jest gęstym, szeroko rozrośniętym krzewem (2-3 m wysokości, 5 m ø) z łukowato przewieszającymi się pędami oraz łuszczącą się podłużnymi płatami korą. Szerokojajowate, 3-5-klapowe liście, przypominające liście porzeczki lub kaliny (do czego nawiązuje nazwa „kalinolistna”), osiągają długość do 7 cm.
Niektóre odmiany pęcherznicy cechują się bardzo dekoracyjnymi, bordowo zabarwionymi liśćmi. Białe lub różowawe kwiaty (ø do 1 cm) zebrane są w wypukłe baldachy na końcach krótkich, bocznych pędów. Kwitnienie trwa od V do VI.
[...] - część treści ukryta, w całości dostępna tylko dla zalogowanych e-Prenumeratorów
Tolerują warunki miejskie oraz wiatr. Wiosną nie należy przycinać roślin, gdyż „płaczą”. Pęcherznica łatwo się rozmnaża przez sadzonki zdrewniałe pobierane w XII i wysadzane wiosną możliwie wcześnie, zanim pąki będą nabrzmiałe. Można też wykorzystywać sadzonki zielne oraz wysiewać nasiona.
Złotokap pospolity – Laburnum anagyroides Medik.
Rodzina: Fabaceae – bobowate
![]() |
słoneczne |
![]() |
świeża, żyzna, niezbyt sucha, bogata w wapń |
![]() |
V-VI |
![]() |
~2 tyg. |
![]() |
siew nasion, sadzonki zielne i zdrewniałe |
![]() |
brak produkcji nektaru |
![]() |
12-48 g/roślinę |
![]() |
żółtopomarańczowy |
Złotokap pospolity
Laburnum anagyroides Medik.
[DE] Der Gemeine Goldregen
[EN] common laburnum, golden chain, golden rain
Jest wysokim krzewem lub niewielkim drzewem (7-13 m), który początkowo rośnie w górę, a po kilku latach zaczyna bardziej rozrastać się w szerz niż wzwyż. Bardzo twarde, żółte, wewnątrz ciemne drewno złotokapu, które łatwo przyjmuje politurę, jest cenione przez lutników, tokarzy i stolarzy, a dawniej także przez kuszników.
Złotokap wytwarza owłosione pędy oraz trójlistkowe liście, a w V-VI złocistożółte, zwisające kwiatostany długości 20-40 cm. Podczas kwitnienia rośliny wyglądają, jakby spływało z nich złoto, do czego nawiązuje polska nazwa rodzajowa „złotokap”.
[...] - część treści ukryta, w całości dostępna tylko dla zalogowanych e-Prenumeratorów
Podczas mroźnych zim może przemarzać. Zimą korę często obgryzają króliki i zające. Roślinę można rozmnażać z nasion zebranych jesienią i wysiewanych (po uprzednim namoczeniu) w V pod osłony lub bezpośrednio do gruntu.
_fmt.jpeg)
Złotokap pospolity. Fot. Aneta Sulborska
Innym sposobem rozmnażania jest ukorzenianie sadzonek zdrewniałych (pobranych wiosną i wysadzanych pod osłonami lub do gruntu) lub zielnych (pozyskiwanych wczesnym latem). Sadzonki zielne sadzi się do skrzynek wypełnionych mieszanką torfu z piaskiem, ustawionych w zacienionym miejscu. Wiosną, ukorzenione rośliny można wysadzić na miejsce stałe.
Wiciokrzew pospolity (= suchodrzew pospolity, wiciokrzew suchodrzew) – Lonicera xylosteum L.
Rodzina: Caprifoliaceae – przewiertniowate
![]() |
lasy, zarośla |
![]() |
słoneczne, półcieniste |
![]() |
mało wymagająca, zawierająca wapń |
![]() |
V-VI |
![]() |
~2 tyg. |
![]() |
sadzonki zdrewniałe, siew nasion |
![]() |
120-140 kg/ha |
![]() |
~2,5 kg/ha |
![]() |
żółty |
Wiciokrzew pospolity, suchodrzew pospolity, wiciokrzew suchodrzew
Lonicera xylosteum L.
[DE] Die Rote Heckenkirsche, Gewöhnliche Heckenkirsche
[EN] fly honeysuckle, European fly honeysuckle, dwarf honeysuckle
Krzew dorasta do 2 m wysokości. Występuje w lasach i zaroślach, jest także sadzony w celach ozdobnych w parkach oraz na osiedlach. Wytwarza silnie rozgałęzione, wewnątrz puste pędy, które w młodości są owłosione, a później nagie.
Liście cechują się jajowatym lub szerokoeliptycznym kształtem, są orzęsione i obustronnie miękko owłosione, wyrastają naprzeciwlegle (po dwa z węzła). Roślina kwitnie w V-VI.
[...] - część treści ukryta, w całości dostępna tylko dla zalogowanych e-Prenumeratorów
Wiciokrzew odznacza się niewielkimi wymaganiami klimatyczno-glebowymi. Może rosnąć nawet na suchych podłożach, najlepiej wapiennych. Wymaga stanowiska słonecznego lub półcienistego (choć w półcieniu kwitnienie będzie mniej obfite).

Wiciokrzew pospolity. Fot. Aneta Sulborska
Krzew jest odporny na suszę. Najłatwiej rozmnożyć go przez sadzonki zdrewniałe cięte zimą (XII), dołowane i wysadzane wiosną lub sadzonki zielne przygotowywane pod osłonami. Inną, choć bardziej długotrwałą metodą jest wysiew nasion.
Wiciokrzew tatarski (= suchodrzew tatarski) – Lonicera tatarica L.
Rodzina: Caprifoliaceae – przewiertniowate
![]() |
słoneczne |
![]() |
każda uprawna |
![]() |
V-VI |
![]() |
2-3 tyg. |
![]() |
sadzonki zdrewniałe, sadzonki zielne, siew nasion |
![]() |
50-85 kg/ha |
![]() |
50-55 kg/ha |
![]() |
żółty |
Wiciokrzew tatarski, suchodrzew tatarski
Lonicera tatarica L.
[DE] Die Tataren-Heckenkirsche
[EN] Tatarian honeysuckle
Rozrasta się szeroko i gęsto, silnie rośnie, osiągając do 4 m wysokości. Jego liście są eliptyczne lub jajowate o długości 4-7 cm, z wierzchu ciemnozielone, spodem sinozielone. Jasnoróżowe lub białe kwiaty do 2 cm długości wyrastają na szypułce dłuższej od ogonka liściowego.
[...] - część treści ukryta, w całości dostępna tylko dla zalogowanych e-Prenumeratorów
Gatunek jest bardzo wytrzymały na mróz i suszę. Rośnie na każdej uprawnej glebie z wyjątkiem bardzo suchej. Najlepsze warunki do wzrostu i obfitego kwitnienia znajduje na stanowiskach słonecznych. Można go rozmnażać przez sadzonki zdrewniałe pobierane zimą i wysadzane wiosną, sadzonki zielne lub przez wysiew nasion.
Wiciokrzew Maacka (= suchodrzew Maacka) – Lonicera maackii (Rupr.) Maxim.
Rodzina: Caprifoliaceae – przewiertniowate
![]() |
słoneczne |
![]() |
niemal każda uprawna |
![]() |
V/VI |
![]() |
~2 tyg. |
![]() |
sadzonki zdrewniałe, sadzonki zielne, siew nasion |
![]() |
80 – 100 kg/ha |
![]() |
50-55 kg/ha |
![]() |
żółtokremowy |
Wiciokrzew Maacka, suchodrzew Maacka
Lonicera maackii (Rupr.) Maxim.
[DE] Maacks Heckenkirsche
[EN] Amur honeysuckle
Jest silnie rosnącym, szerokim krzewem o wyprostowanych pędach, osiągającym do 4 m wysokości. Młode pędy pokryte są włoskami, starsze nagie. Liście mają jajowatoeliptyczny kształt i zaostrzony wierzchołek. Górna strona liści jest ciemnozielona, dolna jaśniejsza, zazwyczaj owłosiona wzdłuż nerwów.
[...] - część treści ukryta, w całości dostępna tylko dla zalogowanych e-Prenumeratorów
Wydajność pyłkowa wynosi 50-55 kg/ha. Jeden kwiat wydziela 1,6 mg nektaru zawierającego 50-60% cukrów. Masa cukrów dostarczana przez jeden kwiat wynosi 0,7-2 mg. Nektar zawiera podobną ilość sacharozy oraz glukozy i fruktozy. Wydajność miodową z 1 ha oszacowano na 80-100 kg.

Wiciokrzew Maacka. Fot. Aneta Sulborska
Roślina ma niewielkie wymagania glebowe. Najlepiej rośnie i najobficiej kwitnie na stanowiskach słonecznych. Jest bardzo wytrzymała na mróz i suszę. Można ją rozmnażać przez sadzonki zdrewniałe pobierane w XII i wysadzane wiosną, sadzonki zielne przygotowywane pod osłonami, a także przez nasiona wysiewane po zbiorze na rozsadniku lub pod osłonami.
Berberys zwyczajny (= kwaśnica pospolita) – Berberis vulgaris L.
Rodzina: Berberidaceae – berberysowate
![]() |
słoneczne |
![]() |
lekka, przepuszczalna, bogata w składniki pokarmowe |
![]() |
V |
![]() |
~2 tyg. |
![]() |
siew nasion, sadzonki zielne |
![]() |
30-35 kg/ha |
![]() |
8,4 mg / 10 kwiatów |
![]() |
jaskrawożółty |
Berberys zwyczajny, kwaśnica pospolita
Berberis vulgaris L.
[DE] Die Gewöhnliche Berberitze
[EN] Common barberry
Jest rozłożystym krzewem dorastającym do 2-3 m wysokości. Jego giętkie pędy pokryte są trójdzielnymi cierniami oraz jajowatymi lub eliptycznymi liśćmi o ostro piłkowanym brzegu, osiągającymi 2-7 cm długości.
Wierzchołek liścia jest zaokrąglony, zaś na jego dolnej stronie wyraźnie widać siatkę nerwów. W V pojawiają się żółte kwiaty zebrane w grona o długości do 5-7 cm. Kwiaty cechują się ostrym zapachem, przez niektórych określanym jako nieprzyjemny.
[...] - część treści ukryta, w całości dostępna tylko dla zalogowanych e-Prenumeratorów
_fmt.jpeg)
Berberys zwyczajny. Fot. Aneta Sulborska
Berberys zwyczajny zaliczany jest do dobrych pożytków. Pszczoły chętnie oblatują jego kwiaty, zbierając nektar i pyłek. Nektarowanie ma jednak miejsce tylko przy ciepłej i wilgotnej pogodzie, natomiast podczas suchych dni słodka wydzielina szybko wysycha.
[...] - część treści ukryta, w całości dostępna tylko dla zalogowanych e-Prenumeratorów
Nie znosi gleb ciężkich, bagiennych i o odczynie bardzo kwaśnym. Zalecana rozstawa to 2 × 3 m. Krzew nie wymaga cięcia. Roślinę można rozmnażać z nasion wysiewanych zaraz po zbiorze lub w III-IV po uprzedniej stratyfikacji w wilgotnym piasku w temp. 3-5ºC przez okres zimy.
_opt.jpeg)
Berberys zwyczajny. Fot. Aneta Sulborska
Jesienią, najładniejsze i najsilniejsze siewki, po zrzuceniu przez nie liści można wysadzać na miejsce stałe. Innym sposobem rozmnażania jest pobieranie sadzonek zielnych.
Berberys Thunberga – Berberis thunbergii L.
Rodzina: Berberidaceae – berberysowate
![]() |
słoneczne |
![]() |
lekko kwaśna, luźna, próchniczna lekko wilgotna |
![]() |
V-VI |
![]() |
~2 tyg. |
![]() |
siew nasion |
![]() |
30-40 kg/ha |
![]() |
7,2 mg/10 kwiatów |
![]() |
żółty |
Berberys Thunberga
Berberis thunbergii L.
[DE] Die Thunberg-Berberitze
[EN] Japanese barberry, Thunberg’s barberry
Ma szeroki, regularny i kulisty pokrój. Dorasta do 1-1,5 m wysokości. Na jego łukowato wygiętych, purpurowobrązowych pędach wyrastają pojedyncze ciernie oraz małe (1-3 cm długości), łopatkowate lub odwrotnie jajowate liście o gładkim brzegu.
[...] - część treści ukryta, w całości dostępna tylko dla zalogowanych e-Prenumeratorów
Roślina może być sadzona w pobliżu upraw polowych, gdyż jest odporna na rdzę źdźbłową. Rozmnaża się z nasion wysiewanych jesienią wprost do gruntu.
Irga błyszcząca – Cotoneaster lucidus Schltdl.
Rodzina: Rosaceae – różowate
![]() |
słoneczne |
![]() |
zwięzła, niezbyt sucha |
![]() |
V-VI |
![]() |
~3 tyg. |
![]() |
siew nasion, sadzonki zielne |
![]() |
200-350 kg/ha |
![]() |
10-15 kg/ha |
![]() |
żółtokremowe |
Irga błyszcząca
Cotoneaster lucidus Schltdl.
[DE] Die Glänzende Zwergmispel
[EN] shiny cotoneaster, hedge cotoneaster
Jest wyprostowanym, gęstym i silnie rosnącym krzewem osiągającym 2-3 m wysokości. Często uprawia się go na żywopłoty. Jajowate liście rośliny o długości 2-7 cm mają ostro zakończony wierzchołek oraz błyszczącą, ciemnozieloną górną powierzchnię blaszki.
Wiosną liście bardzo wcześnie się rozwijają, jesienią zaś ładnie się przebarwiają. Niewielkie, białe kwiaty z różowymi plamkami na koronie pojawiają się w V-VI. Kwiaty zawierają wiele pręcików i jeden słupek, z którego po przekwitnięciu powstaje jabłkowaty, czarny owoc.
_fmt.jpeg)
Irga błyszcząca. Fot. Aneta Sulborska
Kwiaty są bardzo chętnie oblatywane przez pszczoły praktycznie przez cały dzień. W sprzyjających warunkach pogodowych wydzielanie nektaru jest bardzo obfite, o czym można się przekonać, potrącając gałązkę – wówczas nektar wykapuje z kwiatów.
[...] - część treści ukryta, w całości dostępna tylko dla zalogowanych e-Prenumeratorów
Starszych krzewów nie należy przesadzać, gdyż źle znoszą ten zabieg. Jeśli się sadzi młode rośliny, najlepiej, aby miały bryłę korzeniową. Można też rozmnażać rośliny z sadzonek zielnych sporządzanych w VI.
Irga czarna – Cotoneaster melanocarpus Fisch. ex A. Blytt
Rodzina: Rosaceae – różowate
![]() |
słoneczne |
![]() |
piaszczysto-gliniaste |
![]() |
V-VI |
![]() |
~3 tyg. |
![]() |
siew nasion |
![]() |
do 350 kg/ha |
![]() |
brak danych |
![]() |
żółtokremowe |
Irga czarna
Cotoneaster melanocarpus
[DE] Schwarzfrüchtige Zwergmispel, Schwarze Zwergmispel
[EN] black-fruited cotoneaster, black cotoneaster
Jest szeroko rozgałęzionym krzewem ze wzniesionymi do góry pędami, osiągającym 2,5 m wysokości. Występuje w stanie naturalnym, jest też uprawiana jako roślina żywopłotowa. Młode gałązki są owłosione, starsze błyszczące o brązowoczerwonej barwie.
[...] - część treści ukryta, w całości dostępna tylko dla zalogowanych e-Prenumeratorów
Krzew cechuje się dużą mrozoodpornością. Lubi słoneczne stanowiska oraz piaszczysto-gliniaste gleby. Rozmnaża się przez wysiew nasion.
Irga rozkrzewiona (= irga chińska) – Cotoneaster divaricatus Rehder et E.H. Wilson
Rodzina: Rosaceae – różowate
![]() |
słoneczne, półcieniste |
![]() |
lekka, przepuszczalna |
![]() |
VI |
![]() |
~2 tyg. |
![]() |
siew nasion |
![]() |
100-200 kg/ha |
![]() |
5-7 kg/ha |
![]() |
żółtokremowe |
Irga rozkrzewiona, irga chińska
Cotoneaster divaricatus Rehder et E.H. Wilson
[DE] Die Sparrige Zwergmispel
[EN] spreading cotoneaster
Wykształca szeroko rozkładające się pędy, dorasta do 1,5-2 m wysokości. Eliptyczne liście o długości do 2 cm, z wierzchu są ciemnozielone i błyszczące, dołem jaśniejsze. Jesienią przebarwiają się na szkarłatnoczerwono.
[...] - część treści ukryta, w całości dostępna tylko dla zalogowanych e-Prenumeratorów
Gatunek nie jest w pełni odporny na mróz. Dobrze rośnie praktycznie na każdej glebie ogrodowej, lecz najbardziej lubi podłoża lekkie i przepuszczalne. Jest tolerancyjny, jeśli chodzi o odczyn gleby. Preferuje stanowiska słoneczne, toleruje również półcień - ale wówczas mniej intensywnie kwitnie i nektaruje.
Moszenki południowe (= kolutea południowa, moszeniec południowy, truszczelina południowa, truszczelina drzewiasta) – Colutea arborescens L.
Rodzina: Fabaceae – bobowate
![]() |
słoneczne |
![]() |
piaszczysta, lekka, sucha |
![]() |
V-VII |
![]() |
5-6 tyg. |
![]() |
siew nasion |
![]() |
50-100 kg/ha |
![]() |
15-20 kg/ha |
![]() |
żółtawy |
Moszenki południowe, kolutea południowa, moszeniec południowy, truszczelina południowa, truszczelina drzewiasta
Colutea arborescens L.
[DE] Der Gelbe Blasenstrauch
[EN] bladder-senna
Może dorastać do 5 m wysokości. Wykształca omszone za młodu łodygi, które później okryte są szarym, łuszczącym się korkiem oraz nieparzystopierzasto złożone liście składające się z 7-13 odwrotnie jajowatych lub eliptycznych listków.
[...] - część treści ukryta, w całości dostępna tylko dla zalogowanych e-Prenumeratorów
Moszeniec najlepiej rośnie na glebach piaszczystych, lekkich i suchych. Nieodpowiednie dla niego są podłoża kwaśne i wilgotne. Preferuje stanowiska słoneczne. Podczas chłodniejszych zim może przemarzać. Dzięki głęboko sięgającemu systemowi korzeniowemu jest odporny na suszę.

Młode pędy są często ogryzane przez sarny, zające i króliki. Roślinę rozmnaża się z nasion wysiewanych w V wprost do gruntu. Przed siewem zaleca się moczenie nasion przez kilka godzin, a jeśli są przesuszone – zalanie ich wodą o temp. 60°C. Wiosną kolejnego roku młode rośliny wysadza się na miejsce stałe lub do szkółki.
Żylistek różowy – Deutzia × rosea (Lemoine) Rehder
Rodzina: Hydrangeaceae – hortensjowate
![]() |
słoneczne, półcieniste |
![]() |
średnio zwięzła, próchniczna, przewiewna, dostatecznie wilgotna |
![]() |
V-VI |
![]() |
~2-3 tyg. |
![]() |
sadzonki zielne |
|
> 3 mg/10 kwiatów |
![]() |
brak danych |
![]() |
żółty |
Żylistek różowy
Deutzia × rosea (Lemoine) Rehder
[DE] deutzia
[EN] Deutzia × rosea
Jest mieszańcem żylistka wysmukłego i zaróżowionego, wyhodowanym w 1898 r. Ten gęsty, szeroko rozrośnięty krzew o regularnym pokroju i łukowato przewieszających się pędach, dorasta do 1 m wysokości. Gałązki okryte są ciemnobrązowym, silnie łuszczącym się korkiem.
[...] - część treści ukryta, w całości dostępna tylko dla zalogowanych e-Prenumeratorów
Żylistek różowy najlepiej rośnie na stanowiskach słonecznych i półcienistych. Preferuje gleby średnio zwięzłe, próchniczne, przewiewne i dostatecznie wilgotne.
_fmt.jpeg)
Źle reaguje na suszę, na mróz jest dosyć wytrzymały, niemniej podczas surowych zim może przemarzać. Najlepszym sposobem rozmnażania jest pobieranie sadzonek zielnych.
_fmt.jpeg)
Żylistek różowy.