Na dachach świata

Czytając artykuły na temat pasiek miejskich ulokowanych w najbardziej zatłoczonych metropoliach, często trafiamy na informację, że pszczelarze pozyskują w nich dwa razy więcej miodu niż na wsi. Co może być tego przyczyną, skoro według wielu miasto to środowisko najbardziej nieprzyjazne pszczołom?
No cóż… niekoniecznie. W ogródkach, parkach i ogrodach botanicznych sadzonych jest wiele roślin miododajnych, o dużym zróżnicowaniu (a jak wiemy, im bardziej zróżnicowana dieta pszczół, tym lepiej), w miastach nie stosuje się pestycydów, a wyższe temperatury i mniejsze jej wahania, wspierają rozwój i zimowanie pszczół.
Dlatego pszczelarstwo miejskie stało się tak popularne, a odwiedzając stolice często nawet nie wiemy, że nad naszymi głowami znajduje się pasieka.

fot.© Pixabay

Pszczoły jej królewskiej mości

Kto myśli, że ule w miastach to nowomoda, ten grubo się myli. W Paryżu na początku XX w. 1000 pszczelarzy prowadziło pasieki. Dopiero po drugiej wojnie światowej liczba ta spadła do 400. Natomiast w Londynie pierwszy ul postawiono w 1930 r. niedaleko London Bridge, a w 1960 doczekała się ich stacja Waterloo.

Miód z pasieki trafia na stół rodziny królewskiej i królowa Elżbieta II jada go do śniadania. Według niej londyński miód jest „bardzo dobry”.

Pasieką od 2009 roku zajmuje się John Chapple, prezes Londyńskiego Stowarzyszenia Pszczelarzy. W ulach osadził łagodne pszczoły włoskie.

– Jesteś w stanie sobie wyobrazić co by się stało, gdyby pszczoły zaczęły się roić i wtargnęły na Garden party? – pytał John Chapple dziennikarza z Daily Mail. – Od razu wylądowałabym w Tower! – By temu zapobiec pan Chapple co roku wymienia królową (pszczelą, oczywiście) w każdym ulu.

Berliński niedźwiedź i jego pszczoły

W Berlinie funkcjonuje ok 750 pszczelarzy (posiadających łącznie 15 000 uli), którzy produkują ponad 150 ton miodu „miastowego”. Niemieccy pszczelarze do tematu pasiek miejskich podeszli bardzo skrupulatnie i zorganizowali się pod nazwą „Berlin summt!”.

fot.© Pixabay

Na ich stronie można znaleźć informacje o prowadzeniu pasieki miejskiej (ulotka jest dostępna również po polsku). Ulotka zawiera dokładną instrukcję, nie tylko o tym jak z sąsiadami zorganizować wspólne pszczelarzenie, lecz także jak świadomie nasadzać rośliny miododajne.

Miód berliński nazywa się Stadtbienenhonig, czyli po prostu: „miód pszczół miastowych”.

Pszczoła w operze

- Zrealizowałem tym samym marzenie z dzieciństwa, żeby mieć pszczoły na dachu katedry. Kiedy zdałem sobie sprawę jak istotne pszczoły są dla kultury katolickiej, jak wielką rolę odegrały w jej historii i jak ważny był wosk na świece, które rozświetlały kościoły… wtedy wybór katedry na stanowisko dla pasieki stał się oczywisty.

Dla mnie ma to wielkie znaczenie - powiedział Nicolas dla portalu The Bee Photographer.

fot.© Pixabay

Białe ule Waszyngtonu

Słoneczny kwietniowy dzień. W ogrodach Białego Domu rozwijają się wiosenne kwiaty i śpiewają kosy. Grupa przedszkolaków słucha czterdziestego czwartego prezydenta Stanów Zjednoczonych, Baracka Obamy, czytającego bajkę „Gdzie mieszkają dzikie stwory”.

Czytanie dzieciakom przez prezydenta to tradycja związana z obchodzeniem przez Amerykanów wielkanocnego Easter Egg Roll (odpowiednika naszej rękawki). Nagle w powietrzu, oprócz głosu Obamy, słychać coś jeszcze… buczenie roju!

Pszczoły przysiadają na pobliskim drzewie. Dzieci krzyczą, prezydent się śmieje i stara się uspokoić przedszkolaki. Woła: Pszczoły są dobre! Nic wam nie zrobią!

Zgadnij, kto dostał Penthaus

Ach… jak fajnie jest czasami pomarzyć, że jest się bajecznie bogatym. Można sobie wyobrazić, że realizujemy kaprys i w weekend lecimy do Nowego Yorku, a tam, po przechadzce na Fifth Avenue i wybraniu brylantu u Tiffaniego, odpoczywamy w penthouse jednego z najdroższych hoteli – Waldorfa Astorii.

Możemy o tym pofantazjować, ale są pszczoły, które codziennie oglądają panoramę Nowego Yorku z dachu właśnie tego hotelu.

Pomysł, by postawić ule na dachu, wyszedł od Davida Garcelona, który jest dyrektorem kulinarnym hotelu. David uważa, że najlepsze są lokalne produkty. Z pszczołami pracował w Toronto. Jednak sam pomysł, by postawić ule na dachu Astorii nie wystarczał – w Nowym Yorku nie można było mieć pszczół.

Garcelon razem z pszczelarzem, Andrewem Cotem, zaczęli walczyć o zniesienie tego prawa i w 2010 roku odnieśli sukces. Na dachu hotelu w końcu postawiono pierwsze ule.

fot.© Pixabay

Z Manhattanu na Brooklin

Pszczelarstwo miejskie to nie tylko stawianie uli na dachach. Pszczoły mieszkają w parkach, ogrodach przy kamienicach, ogródkach działkowych i… na cmentarzach.

Brookliński stary cmentarz Green-Wood, jest miejscem spoczynku ponad 560 000 nowojorczyków, w tym sławnych artystów, kompozytorów, polityków itd. Cmentarz ów jest miejscem tak urokliwym, że często organizowane są na nim np. koncerty muzyki klasycznej.

Na jeden z takich koncertów przyszedł pszczelarz, David Larson, który rozglądając się po cmentarzu doszedł do wniosku, że to idealne miejsce na pasiekę – nie dość, że pełne kwitnącej roślinności, to chronione przed wandalami.

Wkrótce postawił w nim 6 uli, w których pozyskuje miód o nazwie „Sweet hereafter” (słodkie życie po życiu). Na etykiecie widnieje rysunek pszczoły z nagrobkiem w tle.

Żadna osoba odwiedzająca cmentarz nie sprzeciwiła się obecności pszczół.

– Jeden mężczyzna powiedział, że na tym cmentarzu spoczywa 27 członków jego rodziny i uważa, że wstawienie tu uli to świetny pomysł – powiedział Larson dziennikarzowi New York Timesa.

Czego uczą nas pszczoły?

Najbardziej ekskluzywną dzielnicą Tokio jest Ginza. Znajduje się ona w bezpośrednim sąsiedztwie pałacu cesarskiego i przypałacowego parku Hibiya.

fot.© Pixabay

Pieniądze, które uda im się zarobić, są przeznaczane na lokalne inicjatywy: organizowanie koncertów, sadzenie drzew w okolicy i zazielenianie dachów, by zapewnić pszczołom jeszcze więcej pokarmu.

– Przecież to jest kolejna rzecz, której uczą nas pszczoły. Że życie w społeczności, wspólna praca i dbanie o siebie nawzajem, jest bardzo ważne – mówił założyciel fundacji.

Shirasaka Aki, która jest menadżerką kilku lokalnych barów i restauracji, w wolne chwile pomaga w miodobraniu z uli stojących na dachu Kami Parupu Kaikan. Mówi, że praca z pszczołami sprawiła, że zaczęła bardziej przejmować się losem przyrody i środowiska. Spotkania na dachu spowodowały, że poznała dokładniej swoich sąsiadów. Poza tym serwuje drinki z miodem Ginpachi, dodając go do whisky z wodą sodową – podobno to napój bardzo popularny wśród klientów.

Jednak najważniejszym elementem powrotu pszczół do Tokio było to, że drzewa wiśni zaczęły owocować. To z kolei spowodowało powrót ptaków do miasta i małych owadów, co ożywiło okolicę.

Pszczoły za sąsiada

Wiemy już, że ule w miastach niekoniecznie muszą być stawiane na dachu. Dla chcącego nic trudnego i Jimmy Yen postawił ule… na swoim balkonie. Jego mieszkanie znajduje się na czwartym piętrze wieżowca w Tajpej i oprócz pszczół mieszka w nim jego żona i kot. Jimmy ma dwa ule i wirówkę. Wcześniej odbył trzymiesięczny kurs pszczelarski. Od tego momentu emerytowany pracownik działu IT samodzielnie prowadzi pasieczkę i co tydzień zagląda do uli, by sprawdzić czy wszystko jest w porządku.

Człowiek i pszczoła miastowa

Jak widać mimo uprzedzeń jakie wykwitły wokół tematu pszczelarstwa miejskiego, staje się ono coraz bardziej popularne. Pszczoły związane z miastem wcale nie mają gorszych warunków do życia niż ich siostry na wsi, a dodatkowo pełnią ważną funkcję edukacyjną. Ostatecznie, jak zauważył Kazuo Takayachi z Tokio, pszczoły uczą nas wspólnego działania, a to jest najważniejsze.

Martyna Walerowicz